Etiket:

zeynep

Ben Ne Söylüyorum, Çocuğum Ne Duyuyor?

Geçen akşam eve geldiğimde, kızımın montu ve beresi holün ortasında yerde duruyordu. Ben de anında, içimden çıkan “anne Zeynep” rolümle, “Eşyalarını hep yere atıyorsun Derin” dedim. Onun bana cevabı da geç gelmedi: “Atmıyorum, koyuyorum anne!”

Bu cevap karşısında beynimden vurulmuşa döndüm. Evet, demek ki onun dünyasında eşyalarını atmıyordu, yere koyuyordu ve iki kelime arasında dağlar kadar fark vardı. Çocuklarla iletişimde algılarımız çok farklı çalışıyor. Algılar farklı çalışınca, kendimizi ifade ediş şeklimizde değişiyor. Ama işte bütün sır da burada yatıyor. Kendimizi nasıl ifade ettiğimizde!

Kendimizi ifade ederken, duygularımızın tuzağına düşüp, yargılayıcı, küçümseyici, etiketleyici ve eleştirel bir tavır takınınca mesaj asla yerine ulaşmıyor. Ulaşmadığı gibi, çocuğumuzla çok daha büyük krizlere sebep oluyor. Bir kelime, amacını aşıp, çok başka yerlere gidebiliyor. Yani biz söylüyoruz ama çocuğumuz duymuyor. Peki yok mu bunun doğru bir yolu?

Sihirli formül

Sihirli formül öncelikle sorunun kime ait olduğunu bulmak. Yani sorun çocuğun mu yoksa ebeveynin mi? Bu neden önemli? Çünkü çoğu zaman anne-babalar çocuğun olan bir sorunu, kendi sorunu gibi sahipleniyor. (Örneğin ödev yapmak) Benim örneğimde, eşyaların ortalıkta kalması benim sorunum, kızımın değil. Benim için dağınıklık olan şey, onun için değil. Benim gözüme batan şeyleri, o fark etmiyor bile. Peki bu durumda ne yapmalıyım? Olumlu bir şekilde kendimi ifade etmeliyim. Yani:

Davranış (suçlama içermeyen tanımı) + Duygu + Etki

Eve gelir gelmez çocuğumu etiketlememin ve “eşyalarını hep yere atıyorsun” dememin altında bir duygu var aslında. O da kızgınlık. Peki neden o manzarayı görünce kızıyorum? Çünkü eşyalarını ben toplamak istemiyorum. Kendi sorumluluklarını bilmesini istiyorum. Evin ortak alanlarında ayak altında eşyaların olmasını istemiyorum. Yani evde işbirliği benim ihtiyacım aynı zamanda. Peki o bu ihtiyacımın farkında mı? Hayır. Çünkü ona ihtiyacımı ve ihtiyacım karşılanmadığında bende olan etkisini söylemedim hiç. Onun yerine sinirli ve tahammülsüz bir tavırla, yargılayıcı bir iletişim kullandım.

Sağlıklı bir iletişim kurup, sonuca ulaşmak için yapmam gereken neydi?

Davranışı dürüstçe tanımlamam: montunu ve beresini dolabına değil, holdeki halıya koyması.

Duygum ne: Kızgınlık.

Bendeki etkisi ne: Evde herkesin eşyalarını toplamak zorunda kalmam.

Peki bu durumda kendimi ifade ediş şeklim nasıl olabilir:

“Eşyalarını dolabına koymak yerine hole bıraktığın zaman sinirleniyorum çünkü evdeki vaktimi eşya toplamaya ayırmak istemiyorum. Ortak alanlarda herkesin kendi eşyalarını kaldırmasına ihtiyacım var.”

Bu cümle kulağınıza nasıl geliyor? Herhangi bir yargı var mı? Etiketleme, aşağılama, emir verme, nasihatte bulunma var mı? Yok. Sadece davranışının bende yarattığı duyguyu ve etkisini söylüyorum ona. Bu sayede çoğu zaman günlük basit dialoglar, krize dönüşmeden, çözüme kavuşuyor. Üstelik çocuk da duygularını, ihtiyaçlarını söylemeyi öğreniyor.

Bu tabii ki bir matematik formülü gibi her probleme işlemiyor. Bazen krizler çok farklı nedenlerden olabiliyor. Anne-babaların kendilerini ifade edecek tahammülleri kalmamış oluyor. Sorun her zaman ebeveynin değil bazen her iki tarafın da oluyor. Ama anne-baba olmanın zorluğu da burada zaten. Kişiye, zamana, duruma göre değişmesi. Yine de denemeye değer.

Korkuta Korkuta Çocuk Büyütmek

Şimdi yazacağım örneği konuyu anlatabilmek için veriyorum. Yoksa kimsenin anne-babalığını eleştirmek benim haddime değil. Hatta koşulları, olayları bilmeden sadece görünen üzerinden başka anne-babaları eleştiren anne-babaları da onaylamam.

Geçenlerde oturduğum bir restoranda, yan masada oturan bir anne-oğul vardı, yanlarında da muhtemelen anneanne. Birlikte yemek yiyorlardı. Erkek çocuk tahminimce 4 ya da 5 yaşlarında idi. Anne sürekli ama sürekli çocuğun ağzına bir şeyler sokuşturuyordu. Sokuşturuyordu diyorum çünkü çocuk telefonda oyun oynuyordu ve yemekle ilgili herhangi bir ilgisi ya da ne yediğine dair bir fikri yoktu. Tüm bunlara rağmen halen yemek yemek istemediği için, annesi her lokmada başka bir korkutma (tehdit) yöntemi deniyordu. Birinde “bak garson abiyi çağırıyorum” dedi ve çağırdı. Garson da çocuğa “ama yemeğini yemek zorundasın yoksa oyunu oynayamazsın” gibi bir şeyler söylemek zorunda hissetti kendini. Ve çocuk o lokmayı yuttu. Bir diğer lokmada yine reddedince, anne bu sefer “babanı arıyorum yemezsen” dedi. Çocuk hemen o lokmayı da attı ağzına. Bu süreç bir süre böyle devam etti. Aralarında herhangi bir etkileşim yoktu korkutarak yemek yedirmeye çalışmaktan başka!

Sevgili anne babalar! Lütfen ama lütfen çocuklarınıza korkutarak bir şeyler yaptırmayın. İstediklerinizi yapmıyor diye hemen tehdite başvurmayın.

Yemek yemezsen dondurma yiyemezsin,
Hırkanı giyinmezsen hastalanırsın, doktor iğne yapar,
Elimi bırakırsan seni kaçırırlar,
Kemerini takmazsan polis hapse atar,
Ödevini yapmazsan, öğretmen ceza verir…
Bu liste böyle uzar gider.

Evet hayatta hepimizin belli rol ve sorumlulukları var. Çocuklarımızın da sorumluluk alanları var ve bazen bunları yaptırmak çok zor olabiliyor biliyorum. Ama inanın çare korkutmak değil. Doğruyu öğreteyim derken, çok büyük kötülük yapıyoruz.

Yetişkin bedeninde ürkek çocuklar

Sürekli birilerinin ceza vereceği, kızacağı, döveceği korkusuyla hareket eden çocuk, büyüyünce her şeyi başkaları için yapar hale geliyor. Çünkü aslında birey olarak neyi gerçekten istediğini ya da istemediğini bilmiyor. Birey olamıyor. Büyüyemiyor. Yetişkin bedeninde ama hala anne-babasının sürekli korkuttuğu çocuk olarak kalıyor.

HAYIR diyememek

Daha da tehlikelisi ne biliyor musunuz? Sürekli korku ve tehditle yetişen çocuk, büyüdüğünde “HAYIR” demeyi bilmez. Çünkü her hayır dediğinde geri püskürtülmüştür. Hayır demesinin hiç önemi olmamıştır. O yüzden hayır demenin yanlış bir şey olduğunu, hayır dediğinde birilerini üzdüğünü ya da hayır dese de bir şeyin değişmediğini öğrenir. Ve genç bir kadın ya da erkek olduğunda, kimseye hayır diyemez.

İnanın o kadar çok hayır diyememekten şikayetçi olan, hayatını hep başkalarının söylediklerini yapmak zorunda hissederek geçiren mutsuz yetişkinler var ki… Temelinde hep bu çocukluğumuzdan getirdiğimiz, aslında çok küçük gibi duran ama etkisi kocaman öğretiler var.

Hayır diyememek sadece kendini başkalarına adamakla sınırlı kalmıyor. Etrafımız çocuk istismarı haberleriyle kaynıyor. Hiçbirimizin yüreği dayanmıyor okumaya bile. Kendinden büyük bir adama ya da kadına hayır demenin yanlış ya da cezaya yol açan bir davranış olduğunu öğrenerek büyümüş bir çocuk, istismara uğradığında nasıl hayır diyebilir? Korkuta korkuta yemek yedirdiğimiz, ödevini yaptırdığımız çocuğumuz, biraz büyüdüğünde “biri sana dokunursa hayır de ona” dememizden ne anlayabilir?! Bir de bu açıdan bakalım lütfen…

https://www.instagram.com/birliktebuyuyoruz/

zeynep@birliktebuyuyoruz.com

Güne Bir Kutlama ile Başlayalım mı?

Geçtiğimiz aylarda çok severek takip ettiğim, Şiddetsiz İletişim Derneği’nin “Ebeveynliğin Kalbi” eğitimini tamamladım. Çok değerli farkındalıklar yaşadım elbette ama Şiddetsiz İletişim öğretisinden bana kalan en büyük değer, “kutlama” kültürü.

Nedir kutlama? Başta kendimizi ve sevdiklerimizi; çabalarından, emeklerinden, kat ettikleri yoldan, değişip/dönüştürdüklerinden ve gerçekleştirdiklerinden ötürü kutlamak. Kutlama yapabilmek için, bir an olsun yavaşlayıp, bunu görebilecek şekilde bakmak gerekiyor. Bu da sürekli eksiklikleri görmeye ve eleştirmeye alıştığımız toplumsal kültürümüzde hiç kolay değil.

Peki kutlama yapmak neden kıymetli? Çünkü bence beraberinde sevgiyi getiriyor. Eleştiriyi, yargılamayı, şikayeti ve diğer tatsız duyguları hafifletip, var olan gelişimi ve ilerlemeyi gösteriyor. Bu da iyi geliyor insana. Kendini değerli hisseden ve seven insan, kendine güveniyor, etrafına da şükranla yaklaşıyor. Çocuğunu, eşini, arkadaşını şükranla kutladığında, sevgi dalgası gitgide çoğalıyor.

O nedenle ben izninizle kızım Derin’i kutlayarak bugüne başlamak istiyorum.

Duyusal hassasiyeti olan çocuklar
Derin, duyusal hassasiyetleri yüksek olan bir çocuk. Bebekliğinden beri yüksek seslerden, kalabalık ortamlardan, ani hareketlerden hep çok rahatsız oldu. Tabii bu da pek çok sosyal ortamdan uzak kalmasına neden oldu. Doğum günlerine ya da çocukların bayıldığı oyun ve aktivite merkezlerine gitmeyi asla istemezdi çünkü oralarda aşırı uyarılır ve kendini sakinleştiremediği, ben de onu sakinleştirmeyi bilemediğim için gidemezdik. Gitsek de sonuç hüsran, gözyaşı ve gerilim oluyordu.

Kendine kör olmak
İlk başlarda bunun nedenini anlayamıyordum. Tüm çocuklar oyun merkezlerinde acayip eğlenirken, doğum günlerine gitmeye can atarken, benim çocuğum neden istemiyordu? Neden oralara gidince korkup, ağlıyordu? Neden? İnsan kendine kör oluyor bu süreçlerde ve çocuğundan büyük beklenti içine giriyor. Ne zamanki sabırsızlığı, kendini baskılamayı bırakıyor, sakince gözlemleme yapıyor, o zaman süreci görmeye başlıyor.

Benim duyduğum bir çocuk çığlığını, etrafımdaki kalabalığı kızımın 10 katı şeklinde duyduğunu fark edince, onun o küçücük bedenindeki çaresizliği ve o durumla nasıl başa çıkabileceğini bilememesini içimde hissedince, onu anlamaya başladım. İhtiyaçlarını gördüm. Bununla baş etmeyi ben bilemiyorsam, trafikte dörtlüleri yakıp yolumu ihlal eden bir sürücüye karşı içimde yükselen duyguları kontrol etmeyi bilemiyorsam, ona nasıl rehber olacaktım? İçten içe ona kızmaya, sinirlenmeye ya da üzülmeye ne hakkım vardı?

Son 2 yıldır bu konuda çok çalıştık. Neler mi deneyimledik?

*Bir yere gitmeden önce ona hep bilgi verdim. Nasıl bir yere gittiğimizi, nasıl bir ortam olacağını anlattım. Önceden bilmek hep rahatlattı.
*Zorlandığı zamanlarda hep yanında olacağımızı, istemediği hiçbir şeye dahil olmak zorunda olmadığını söyledik. Buna inancı tam artık.
*Yeni gittiğimiz bir yerde hemen herkesle kaynaşma ya da hemen oyuna girme baskısı yaşamıyor artık. Çözümleri birlikte buluyoruz. Örneğin 5 dakika benim kucağımda oturmak, 5 dakika benle uzaktan izlemek, 5 dakika yakınlaşıp gözlemlemek gibi… zaten sonrası çorap söküğü gibi geliyor, bir bakmışım oyunun baş kahramanı.
*Sakız çiğnemenin sakinleştirme konusundaki etkisini öğrendik. Rahatsız olup, aşırı uyarıldığında sakız istemeyi öğrendi.
*Çok rahatsız olduğu zamanlarda aramızda bir bakışma modeli belirledik, bana öyle bakarsa gidelim demek oluyor.
*Ve tüm bunların yanında en önemlisi, onu anladığımı, çok zor olduğunu ve onunla birlikte bu süreci deneyimlediğimi hissettirmeye çalışıyorum hep. Böyle şeyler yaşadığı için normal dışı olmadığını.
*Duygularını ve hissettiklerini ona söylüyorum ki, konuşarak ifade edebilsin kendini bana.

Tüm bunlar kolay olmadı. Hiçbir şey kolay değil. Bir evlat yetiştiriyoruz. Ve onunla birlikte her gün biz de yeniden deneyimliyoruz. Ve hayatın kendisi gibi bu süreçte hep değişiyor, bildiğimiz ezberler bozuluyor. Derin bugün 5 yaşında ve bu süreçte kat ettiği yolu düşündüm. Tek kelime ile inanılmaz! Küçücük bir çocuğun büyüme yolculuğu inanılmaz.

Hadi sizde güne bir kutlama ile başlayın!

Uyku Biraz Uyku, Bütün İsteğim Buydu

Uyku, her daim ebeveynlerin gündemindeki ilk 5 konudan biri çünkü pek çok anne/baba için sıkıntılı ve içinden çıkılamaz bir konu. Uykunun çocukların bilişsel ve fiziksel gelişimindeki rolünü hepimiz biliyoruz artık. Büyüme hormonu özellikle gece uykusunda salgılanıyor ve yetersiz uyku algısal pek çok soruna yol açabiliyor. Beynin enerji deposu olan glikojen yenileniyor ve bağışıklık sistemi hücrelerinin üretimi artıyor.

İşte belki de bu yüzden uyku konusu biz anneler için hep bir stres ve baskı unsuru.

Her 2 çocuktan birinde uyku problemi var

Uyku bu kadar önemliyken, ebeveynler de çocukları bol bol uyusun isterken, özellikle erken çocukluk döneminde yaşanan en büyük sorunların başında uyku geliyor. Her iki çocuktan birinde uyku problemleri görülüyor. Yeterli uyuyamama, geç saatte uyuma, sabah çok erken uyanma, gece uykularının bölünmesi, uyanıp tekrar uykuya dalamama, uyurgezerlik, kendi yatağında uyumak istememe, tek bir kişi ile uykuya dalabilme gibi sıralayabiliriz bu sıkıntıları…

Öncelikle şunun altını çizelim; her çocuğun gelişimi kendine özgüdür ve her konuda olduğu gibi uyku konusunda da her çocuk farklıdır. Biz yetişkinlerde öyle değil miyiz? Kimine ilk çocukluk döneminde 9 saat uyku fazla fazla yeter, kimi 12 saat uyumadan kendine gelemez. O nedenle mutlak bir doğru olduğuna inanmıyorum bu konuda. Ya da uyku eğitimi verilmeli mi, yoksa öpe koklaya mı uyutmalı, hangisi doğru hangisi yanlış gibi keskin görüşleri sakıncalı buluyorum. Bu her ebeveynin, her çocuğun mizacına göre, o anki sosyal ortama, duygusal ve fiziksel ihtiyaçlara ve niyetlere göre karar verilecek bir konu çünkü. Ama tabi ki ebeveynler olarak, çocuklarımızın sağlığı için kaliteli uyku alışkanlıkları kazandırmaya çalışmak görevimiz.

Kızım da uykuya dalmakta zorlanırdı

Söylemek istediğim asıl şeye gelecek olursak; uyku konusunda ben de sıkıntı çeken annelerden idim. Kızım Derin iyi uyuyan bir çocuktu ama uykuya dalma konusunda çok zorlanırdı. İlk zamanlar anne sütü ile uyuduğu için bu sorunun farkında değildim. Emer sonra da uyurdu. Ancak büyümeye başladıkça benim olmadığım geceler sıkıntı olmaya başlamıştı. Hele ki memeyi bıraktıktan sonra uykuya dalması dakikalar ve hatta saatler sürmeye başladı.

Karşılıklı ağlama krizleri

2 yaşına yaklaştığı dönemlerde, hatırlıyorum da sinirlerim iyice hassaslaşmıştı artık, işten döneceğim ve uyku zamanı gelecek diye saatler öncesinden strese girerdim. 20:00’da girdiğim odadan 22:30’larda çıkardım. Ne ev hayatım, ne eşimle ilişkim, ne de kendime ayırdığım zaman kalmıştı. Dayanacak gücüm kalmamıştı ve bunu çocuğuma da yansıtıyordum haliyle. Bazen uyuması için ona bağırıyor, uyuduktan sonra da hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. “Seni uyutmak istemiyorum artık” diye deli gibi bağırıp, ağladığım zamanları hatırlıyorum 2 yaşındaki çocuğa. Ve tüm bunlar her şeyi daha da zorlaştırıyordu giderek.

Başlamadan biten uyku eğitimi

Artık bir uyku eğitimi almanın zamanı gelmişti. Ve işte falanca tarz bize en uygunu deyip uygulamaya başladık. Öyle ya da böyle uyuyacaktı. Hepsi geçecekti. Sadece biraz ağlamasından hiçbir şey olmazdı. Uyumayı öğrenmek zorundaydı. Gözaltı morluklarım, laçka olan sinirlerim elbet düzelecekti. Uyku eğitiminin 3. günü Derin yatağından atladı ve kolu çıktı. Tam da 2. yaş gününde. Bu tabi ki bizim için uyku eğitiminin bittiği gün idi. Ve her şey eskisinden de kötü olmuştu. Başa değil, sıfırın altında eksilere dönmüştük.

Daha fazla dayanamayıp terapi desteği almaya başladım. Bir sorunumuz var, nasıl çözeceğiz diye başladığım süreç, aylar boyunca sürdü ve bana öyle büyük faydaları oldu ki hiç bitsin istemedim.

Önce kendine şefkat

Ve bu süreçte şunu fark ettim: Uyku meselesi benim için yapılacaklar listesine atılacak bir tik idi. İşten geleceğim, çocuğumla hasret gidereceğim, vakit varsa biraz oyun, sonra yemeğini yedir ve sonra uyuması gereken saatte uyut. Ama anladım ki ben tüm bunların içinde olamıyordum hiç, üstlerinden akıp gidiyordum bir su gibi. Uyumak için yatağa gittiğimizde, Derin’e kitabını hızlı hızlı bir an önce bitsin diye okurdum.

Gözlerinin içine bakıp, o kitabı keyifle, onu da işin içine katarak okuyamıyordum. Ya da masalını anlatırken, sırf çabuk uyusun diye kendim bile inanmadan ve söylediklerimi duymadan hızlı hızlı anlatıp geçiyordum. Saçlarını okşamam uzun sürdüğünde, daha çok sırtımı kaşı anne dediğinde vakit geçiyor diye sinirleniyor ve oflayıp puflayarak kaşıyordum sırtını. İçimde yükselen duyguların, beliren ihtiyaçların, vicdan azaplarının, sorgulamaların hiçbirinin farkında değildim, takıldığım tek bir şey vardı: bu çocuk şimdi uyumalı!

İşte ne zaman ki bu bilince sahip oldum. Ne zamanki bu sadece benim annelik görevimle ilgili değil anladım, varsın bazı geceler uyumasın, bazen geç bazen erken uyusun, bazen kısa bazen uzun sürsün ama ben bunu bu bilinçle, isteyerek, zorlanmalarımı anlayarak, önce kendime sonra çocuğuma izin vererek, hepsini kabul ederek yapmaya başladım. Ne zaman ki kitabı ben de eğlenerek, tiyatral yeteneklerimi de kullanarak okumak için biraz daha erken odaya girelim dedim. Ne zaman ki saçını okşamak ve koklamak bugünün büyüsü, yarın bunları istesem de yapamayacağım, kendine bu şefkati göster Zeynep, göster ki kızına da gösterebilesin dedim. Ne zaman ki bu işin sadece benim görevim değil, karı-koca paylaşmamız gereken bir sorumluluk olduğunu anladım. İşte o zaman uyku konusu sorun olmaktan çıktı. Bugün 5 yaşında ve yine o Amerikan filmlerindeki gibi anne/babasını öpüp, seni seviyorum diyen ve yatağına girip, 2 saniyede uyuyan çocuklardan değil. Ama en azından uyku öncesi savaş meydanı değil evimiz.

Sözün özü her şey önce kendine şefkatle başlıyor. Kendi çocukluğunda birileri seni başını okşayarak uyuttuysa şanslısın. Ama güzel bir uyku anın yoksa, bunu bilip, ihtiyaçlarını görüp, kendinle barıştığında ve ihtiyaçlarını dile getirip, yardım istediğinde geliyor çocuğuna vereceğin şefkatte…

Mışıl mışıl uyumalı günlere…

Çocuklar için beş sevgi dili

📌Her çocuğun doğuştan getirdiği, kendine özgü bir mizacı olduğu gibi, kendine özgü de bir sevgi dili var. 📌Hepimizin sevgiyi ifade edişi ya da algılayışımız farklıdır.
📌Bazen her şeyden çok sevdiğimiz çocuğumuz, onu sevmediğimizi düşünebilir. Çünkü sevgiyi gösterme ve hissetme şekli bizden farklıdır.
📌Kimi çocuk sevildiğini hissetmek için fiziksel temas, sarılma, öpme, kucaklama ister.
📌Kimi çocuk öpülmekten hiç hoşlanmaz ama kendisine ayrılan özel zamanların çokluğundan anlar sevildiğini.
📌Kimisi kendisine hizmet edilmesinden, kendisi için birşeyler yapılıyor olmasından hisseder sevgiyi.
📌Kimi küçük hediyelerden…
📌Sizin çocuğunuzun sevgi dili hangisi?

Sevmek, sevgiyi göstermek, sevgiyi hissetmek konularına farklı bir bakış açısı getiren “Çocuklar İçin Beş Sevgi Dili” kitabını okumanızı tavsiye ederim.

Bir kurbağa gibi sakin ve dikkatli

Eline Snel bir terapist ve çocuklara yönelik geliştirdiği meditasyon metodu ile Hollanda’da pek çok okulda eğitim veriyor. Kitabı “Bir Kurbağa Gibi Sakin Ve Dikkatli”de bu yöntemi çok güzel özetlemiş. Kitap öyle yalın, öyle dingin ki okurken bile huzur veriyor insana. 🍀Çocuklarımıza duygularını tanımayı, onları hissetmeyi ve herşey gibi duyguların da değiştiğini ve geçici olduğunu öğrettiğimizde, onlara çok önemli bir beceri kazandırmış oluruz. 🍀Duygular bastırılmamalı, ifade edilmesine izin verilmeli ki, bir zaman sonra daha acı bir şekilde patlamasın. 🍀Bazı duygulara dayanmak zordur ama o duyguların bizi yönetip, yönetmemesini sağlamak bizim elimizdedir.
Önce kendinize, sonra çocuğunuza bir iyilik yapın ve bu kitabı okuyun derim😉 İyi hafta sonları…

Marshmallow testi

1970’de Stanford Üniversitesi psikologlarından Walter Mischel’in yaptığı “Marshmallow Testi”ni, derinlemesine anlattığı bir kitap bu. Testte 4-6 yaş arasında yaklaşık 600 çocuğun önündeki tabağa bir marshmallow (bir çeşit tatlı) koyuluyor ve iki seçenek sunuluyor çocuklara: Bunu ister şimdi ye ister biraz bekle ve bir tane daha kazan! Sonra da 10 dakika yalnız bırakılıyorlar. Bu çocuklar ilerleyen yıllarda izlenmiş ve bekleyebilen, irade gücü yüksek çocukların hayatta daha başarılı olduğu tespit edilmiş.

Hayatta otokontrol sahibi olabilmek, hazzı erteleyebilmek, hedef belirlemek ve o yolda odaklı ve sabırlı bir şekilde çalışmak elbette çok kıymetli. Walter Mischel, bu kitapta çocuklarımıza bu özellikleri nasıl kazandırabileceğimizi keyifli bir dille anlatmış.

Tavsiye olunur…

Bir annenin doğuşu

Annelik hissi içgüdüsel midir? Her anne çocuğunu kucağına aldığında ağlar mı? bilmem ama annelik tecrübesinin bir kadını sonsuza dek değiştirdiği kesin.
Bu kitap işte bu psikolojik süreci bilimsel açıdan detaylı bir şekilde anlatıyor. Taze annelere ve anne olacaklara tavsiyem olsun. Hatta annenin işe dönüşü, babanın rolü gibi konularla da taze olmayan anne-babalara da hitap ediyor 🙂

Çocuklar nasıl başarır?

Takip etmekten büyük keyif aldığım ve çok şey öğrendiğim Dr. Bahar Eriş ve Mümin Sekman’ın “Çocuklar Nasıl Başarır?” kitabı, tam anlamıyla bir bilgi seli. İçinde inatçı çocukla başa çıkmaktan, irade gücünün nasıl geliştirileceğine, genlerin etkisinden, iyi alışkanlıkların nasıl yerleştirileceğine kadar pek çok konu araştırmalarla anlatılıyor. Açıkçası bu kitaptan, 5 kitap daha çıkardı. 🙂 Öğrenme aşkı hiç bitmeyen anne-babalara tavsiyem olsun. İyi hafta sonları..

Kırmızı kanatlı baykuş

Çocuk kitabı deyince, ben bir Feridun Oral hayranıyım. Neredeyse tüm kitapları var ama bu en sevdiklerimizden. Herhâlde “Kırmızı Kanatlı Baykuş”u Derin’e ilk okuduğumda 6 aylık falandı, hala severek okuyorum, o da ezberledi artık kendi de anlatıyor 🙂 Büyümek için sabırsızlanan ama kanatları henüz çıkmamış olan yavru baykuşun sıcacık, sevgi dolu hikayesi var bu kitapta.

Zaman zaman çocuklarımız ve biz ebeveynler de acele ediyoruz bir an önce büyümeleri için ama her şey vakti gelince oluyor.

Ne zamanından önce ne de sonra, vakti gelince… Bu haftaki önerim “Kırmızı Kanatlı Baykuş” olsun.